Babylon Square

Rubeus

Tutaj możecie poczytać trochę moich wypocin...Tym razem liryka... Razz

Pytania bez odpowiedzi...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Dzień każdy jak droga
Kieruje i wciąga
Czasem drogowskaz
A wybory tylko dwa
Taka to Nasza klątwa
Złamać Ją Wielu próbowało
I Wielu dużo to kosztowało
Czemu ? ...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Rok jak rwąca rzeka
Mija i każdy narzeka
Niekończący się cykl
Wielkiej bestii ryk
My co krok przybieramy rok
I doświadczenia ładujemy na swój stos
Co z tego ?! Jak wołamy wciąż SOS ?
I znów to pytanie: czemu ? ...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Kręcimy się po ulicach
Jakbyśmy byli w snach
Mijamy budynki Naszych lat
Myślimy i mówimy na wznak
Wciąż potrącając się wzajemnie
Patrząc kategoriami:ujemne-dodatnie
I choć twarzy i spojrzeń dużo
Wciąż pytamy:czemuż to ? ...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Przeźroczystością swą powietrze okrywa Nas
My jak te Słońca promienie przedzieramy się
Lecz jednak nie przez wszystkie szeregi Mas
Bo trafiasz na ścianę i odbijasz się
Ktoś nie jak tafla wody
Lecz jak trwałe szkło stoi
I poznajesz jak to boli
Krzyczysz... Czemu ?! ...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Drzewa i zwierzyna wszelka
Lasy,łąki i góra wielka
To wszystko krajobraz tworzy
Lecz to nie wszystko przecież
Uczucia,emocje w honorowej loży
Miasta,kultury,narody i Nasz pacież
Jednak...są jeszcze ludzie
Tylko Czemu ? ... i w jakim celu ? ...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Pytamy o to przez cały Nasz czas
Wiedząc często,że odpowiedź znamy
Wiemy,że przed Nami wiele tras
I może właśnie za to życie kochamy ?
Ja już krok kolejny zrobiłem
Teraz Wasza kolei
Czy w ogóle ważne jest to,co napisałem ?
Nie wiem... wiem,że czas iść dalej...

Bo życie jest oceanem
Bo życie jest tłumem
Bo życie jest lustrem
Bo życie jest tłem...

Bo życie jest darem...

Rubeus

W labiryncie świateł i cieni

W labiryncie świateł i cieni
Podążam do przodu
By nie umrzeć z glodu
Szukam elementu brakującego
Na całego mnie wpływającego
Lecz jestem w labiryncie świateł i cieni...

Kolejny dróg rozstaj
Co teraz wybrać mam ?
Chyba jednak pójdę tam
Gdzie może znajdę mój raj
Lecz przecież jestem w labiryncie świateł i cieni...

Idę przed siebie
Żadnej gwiazdy na niebie
Tylko niekończące się cienie
Wszędzie tylko ludzkie kamienie
Cóż rzeczywiście jestem w labiryncie świateł i Cieni...

Przystaję,nie mam już siły
Opieram się o ludzkich serc mogiły
Widzę daleko latarni wiele
Lecz one gasną i jasnych zostaje niewiele
Nie ma to jak być w labiryncie świateł i Cieni...

Gasną ludzkie wewnętrzne światła
I wrzucane są do tego ciemnego kotła
Za zwątpienie ponosi się dużą cenę
I wystarczy tylko chwila,gdy stracimy wenę
Strasznie być w labiryncie świateł i Cieni...

Podnoszę się i idę do przodu
Czuję,że wkrótce padnę z głodu
Wtem plac dziwny
Jakiś taki inny
I to w labiryncie świateł i Cieni...

Tu woda z fontanny nie płynie
Nawet pies spragniony nie pije
Tu drzewo nawet nie pruchnieje
Tu się w ogóle nie je
Bo to miejsce w labiryncie świateł i Cieni...

Biegnę stąd przed siebie
Czując,że się w tym gubie
Wtem do cienkiej kładki dochodzę
Lecz raczej nie przechodzę
Co jeszcze jest w labiryncie świateł i Cieni...?

Już zawracać chciałem
I przyjazny głos usłyszałem
Wyciągniętą ręke dojrzałem
I bez wahania ją złapałem
Pomoc w labiryncie świateł i Cieni ?

Już przy wyjściu się znajdowałem
Nikogo nie było,więc nie podziękowałem
Na powierzchni powietrze zawiało
I serce mnie już tak nie bolało...
Tak jak w labiryncie świateł i Cieni...

Za mną wyjścia nagle już nie było
Padło pytanie:co to było ?
Wiem...Cmentarz ludzkich ruin
I wiem,że jest ich więcej niż tuzin...
Głodu już nie czuje
Temu Światłu w końcu bardzo podziękuje
W labiryncie Świateł i Cieni...

Skarb

W słońca promieniach
pojawia się on
W szczęśliwych chwilach
towarzyszy nam
Lecz brak go w mroku

Wtedy nie widzą jego uroku
wolą strumienie wylewać
Niż człowieka posłuchać
niż z nim żyć jak brat

Każda droga Twa
znak swój ma
Mówisz: niech ta chwila trwa
myslisz: i na co to się zda...
Więc mówię: chwila wieczną jest
gdy będziesz tego chciał

Bo mamy skarb i dar ważny
i wcale nie taki poważny
Uśmiechnij się szeroko
jakbyś świat połknąć chciał

Bym mógł zobaczyć Twe wewnętrzne oko
by każdy na nogi wstał
To jest właśnie prawdziwy skarb
a nie kolejny życia garb...

Yogi

Rubeus no no musze pochwalic ze naprawde masz talent pisz pisz i jeszcze raz pisz to jest naprawde super. Ja powdziwiam ludzi ktorzy pisza wierze. Smile

Jestem za:)

Rubeus

Skarb

W słońca promieniach
pojawia się on
W szczęśliwych chwilach
towarzyszy nam
Lecz brak go w mroku

Wtedy nie widzą jego uroku
wolą strumienie wylewać
Niż człowieka posłuchać
niż z nim żyć jak brat

Każda droga Twa
znak swój ma
Mówisz: niech ta chwila trwa
myslisz: i na co to się zda...
Więc mówię: chwila wieczną jest
gdy będziesz tego chciał

Bo mamy skarb i dar ważny
i wcale nie taki poważny
Uśmiechnij się szeroko
jakbyś świat połknąć chciał

Bym mógł zobaczyć Twe wewnętrzne oko
by każdy na nogi wstał
To jest właśnie prawdziwy skarb
a nie kolejny życia garb...

Przełęcz

Gdy noc zapada
gubimy kroki
Gdy noc zapada
mylimy słowa
Gdy noc zapada
myślimy dużo
Gdy noc zapada
płaczemy czasem
Gdy noc zapada
marzymy często

Choć tak naprawdę
nocy nie lubimy
w myślach swoich się gubimy
uciekać przed nimi próbujemy

Bo to dzień daje siły
Bo to dzień pomaga Nam
Bo to dzień jest nadzieją...

Podróż przez pola pustkowia...

Piach, co wszędzie ma swój start..
Woda,co swe źródło ma...
WIatr,co początek swój ma...
Ogień,co ma iskrę początkową...

Tak jak one...
Swe narodziny mam i ja...
Z każdego materiału zlepiony...
Często z uczuć całkiem ogolony...
Brne jednak do przodu...
Szukając w marzeniach kolejnego zawodu...

Lecz marzyć piękna rzecz...
Nie zjedzą Ci je pustynne potwory...
Zawsze możesz sięgnąć po nie do głowy...
Stąd wypłynie kiedyś cel Twój nowy...

Biegnę po ruinach ludzkości...
By marzenia swe ocalić...
Oni chcą mi je wyssać prosto z kości...
Już wolę na stosie doświadczeń się spalić...

Lecz pytanie pośród piachów się rodzi...
Czy takiemu się dogodzi..?
Czy właśnie o to w życiu chodzi...?
Odpowiedzi nie znam...
...więc odchodze

11192 · Wysłany: Pon 3:45, 12 Mar 2007 Temat postu:

Carmen Electra Giving A Head And Taking A Load!
[link widoczny dla zalogowanych]